Robert Jaworski – fantastyczne oranże i fiolety

O wystawie:

Z malarstwem jest inaczej niż z jazdą na rowerze. To umiejętność, którą zwyczajnie się zapomina. Żeby tak się nie stało, należy stale ćwiczyć, praktykować. Nie chodzi tylko o czysto techniczną sprawność w zakresie odwzorowywania rzeczywistości, czyli o „machanie pędzelkiem”. Przede wszystkim to kwestia sprawności w kreacji. Umiejętność przełożenia spraw ważnych, o których chcemy rozmawiać z widzem, na język plastyczny. 

Robert Jaworski studiował architekturę na Politechnice Gdańskiej, uzyskał dyplom i z sukcesem pracował w zawodzie. Cały czas uprawiał też sztukę,ale studia artystyczne na warszawskiej ASP ukończył dopiero dekadę temu. Dziś jest już doktorem sztuk pięknych. 

Obserwowałam przez ostatnie dziesięć lat Roberta powrót do sztuki. Artysta ekspresowo „przerabiał” w swojej twórczości kolejne style. Mam wrażenie, że je odhaczał jak z listy, aby dojść do formy i wypowiedzi własnej. Był w twórczości Roberta okres realistyczny, hiperrealistyczny, a nawet prace, które mogły nasuwać skojarzenia z impresjonizmem. Zakotwiczenie w stylu trwało jednak za każdym razem bardzo krótko. Było jak odrabianie lekcji. 

Roberta usatysfakcjonowały dopiero eksperymenty z materiałem. Wyszedł z malarstwem poza ramy obrazu. Z jednej strony to „malarstwo o malarstwie”, skoncentrowane na jego właściwościach formalnych i ekspresji wynikającej z użytej materii.  Z drugiej, umiejętność kontrolowania przypadku. Kolejna kwestia to opanowanie przestrzeni i zaanektowanie otoczenia. Tworzenie obiektów, które działają na niemal wszystkie zmysły. Mają swoją skalę, kolor, fakturę. 

W tak skonstruowanej wypowiedzi spotkały się cechy artysty, które stanowią o wyjątkowości jego prac. Dojmująca świadomość tego, czym jest malarstwo. Odważne przekroczenie jego granic. Oczywista u architekta zdolność budowania gry z przestrzenią. Afirmacja koloru.

Kolor to cecha czysto malarska, ale też Robert czyni nią krok w kierunku użytkowości sztuki. Umiejętnie balansuje na granicy czystego malarstwa i przestrzeni designu. Ta ekwilibrystyka zjednała mu zarówno uznanie krytyków, jak i została doceniona przez kolekcjonerów. 

Tytuł wystawy „Fantastyczne oranże i fiolety” podkreśla wagę koloru w twórczości artysty. Jest też jak szczere wyznanie. Robert pokazuje, jak uprawianie sztuki go cieszy, podnieca i sprawia mu przyjemność. Tworzenie to dla artysty frajda, którą chce się dzielić z innymi. Tytuł jest też trochę puszczeniem oka do publiczności. Dobra sztuka nie zawsze musi być przecież zaangażowana i poważna. Może być też czystą radością. Może się podobać. Może być zaadresowana w tym samym stopniu do wnętrz galeryjnych, co do przestrzeni mieszkalnych. Może prowokować do kontaktu. Do dotyku. Być dwuznaczna i nieoczywista. Zachęcać, aby zabrać ją ze sobą. Może być wizualnym placem zabaw. To nie przeszkadza jej w byciu sztuką prawdziwą.

Agnieszka Gniotek