O wystawie:

Zapraszamy na trzecią indywidualną wystawę prof. Ewy Zawadzkiej w Xanadu! Prezentacja najnowszych prac zatytułowana "Słodki odcień szarości" odbędzie się w dniach 24 września - 6 października 2020 r. w naszej nowej siedzibie przy Al. Jerozolimskich 101 lok. 52 w Warszawie. 

Ze względu na obecną sytuację wernisaż wystawy będzie całodniowy, aby wszyscy zainteresowani mogli w komfortowych warunkach zapoznać się z wystawą i spotkać z artystką. "Dzień wernisażowy" odbędzie się w czwartek 24 września 2020 r. w godz. 12:00-19:00.

Słodycz odosobnienia 

Światło zawsze miało kluczowe znaczenie dla jej twórczości. Ewa Zawadzka wielokrotnie czyniła je tematem swoich prac, nie tylko malarskich, ale także graficznych. Jednak najnowszy cykl obrazów jest o świetle jeszcze bardziej niż zwykle. Powstawał w specyficznych warunkach i w specyficznym czasie. Zamknięcie i odosobnienie będące wynikiem społecznej izolacji, pozwoliło artystce spojrzeć na światło inaczej, jeszcze głębiej, dokładniej, dosadniej, jeszcze bardziej analitycznie. 

Ewa Zawadzka od lat zgłębia podobne tematy malarskie i bada możliwości warsztatowe. Zaskakujące jest to, że choć jej twórczość jest bardzo konsekwentna, to nowe cykle prac zawsze różnią się od poprzednich. Wyraźnie widać, że Ewa wyciska malarstwo jak cytrynę i potrafi za każdym razem osiągnąć nowe walory estetyczne, ale też intelektualne. Aby udowodnić zachodzące zmiany i dać szanse na porównania, w przestrzeni wystawy zaprezentowana zostanie jedna z prac z wcześniejszego okresu twórczości artystki, z 2010 roku. Ewa sama pisze o tym zetknięciu i kontraście: „Wyciągnęłam stary obraz z 2010 r. – cały świetlisty, złoto-rudy, nieświadomy zagrożenia i poczucia pokory… Pokazuję go, tak odmiennego od pozostałych prac”. Ta różnica jest wyraźnie widoczna, nie tylko dla samej artystki, ale dla każdego uważnego odbiorcy. Światło ma niejedno oblicze.

O samym procesie twórczym także mówi w bardzo ciekawy sposób: „Niewychodzenie i codzienne obcowanie z obrazami w pracowni pozwoliły mi zobaczyć urodę i moc, jaką niesie światło. W ostatnich obrazach to ono zajmowało mi najwięcej czasu, musiało być bardzo dopracowane, przechodzące z mroku, z ciemnego oranżu aż do świetlistej bieli. Uczyłam się na nowo jak malować ten bezkompromisowy blask…”. To niezwykłe, że autorka z takim dorobkiem na koncie przyznaje się, że na nowo uczy się malować coś, co malowała przez całe życie. Na tym jednak polega prawdziwa sztuka. Na wchodzenie w nią z największą możliwą mocą.

Czym jest więc światło w twórczości Ewy Zawadzkiej? Każdy z nas zinterpretuje je po swojemu. Nie ma tu jednej, ortodoksyjnej definicji. Nie ma przede wszystkim dlatego, że dobra sztuka „robi się” wtedy, kiedy każdy odbiorca potrafi w niej znaleźć coś dla siebie i odczuć ją indywidualnie. Światło u Ewy to po pierwsze światło fizyczne. Takie, które opisuje architekturę, uwypukla i pozwala wybrzmieć każdemu jej fragmentowi i chropowatości powierzchni. Po drugie, światło to kontrast i rytm. Kontrast pomiędzy strefą blasku i cienia. Coś, co buduje szczególne napięcie i działa bardzo silnie na naszą podświadomość. Rytm wydobyty światłem to nie tylko piękno bloków kamiennych i ścian, ale też rytm pór roku czy przesuwających się godzin dnia. Po trzecie wreszcie, światło w malarstwie Ewy Zawadzkiej to materia transcendentalna, duchowa, mówiąca o sacrum i o kwestiach spoza sfery przyziemnej i materialnej. W takim kontekście można mówić u Ewy o inspiracji malarstwem bizantyjskim czy ikoną. Pozornie związku nie widać, ale postawa mnichów piszących ikony jest bliska kontemplacyjnej postawie Ewy jako artystki. Czy ma to wymiar religijny? Niekoniecznie. Raczej medytacyjny i filozoficzny. Sztuka zazwyczaj powstaje w zaciszu pracowni, jest indywidualnym doświadczeniem, jest też na etapie tworzenia kwintesencją bycia w samotności. Jest jednak różnica pomiędzy samotnością a byciem osamotnionym. Ostatni czas spowodował, że wielu z nas było osamotnionych, mimo że wcale tego nie pragnęło. W takiej wymuszonej samotności powstają niesamowicie ciekawe dokonania. Sztuka dochodzi do swojego sedna. To co dla ludzi jest trudne, jej niezwykle sprzyja. Dlatego tytuł wystawy nie odzwierciedla pesymizmu, stawia na słodycz kontemplacji. 

- Agnieszka Gniotek